Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία

Ο καθένας από εμάς μπορεί να αντιλαμβάνεται διαφορετικά την έννοια της οικογένειας και την σημασία της στην πορεία της ζωή του.
Τα παιδικά μας βιώματα διαμορφώνουν το σενάριο της ζωής μας. Ποιοι είμαστε, πως συμπεριφερόμαστε, πως αγαπάμε, πως ζούμε, τι οικογένεια θα δημιουργήσουμε. Όλα ξεκινούν από την μητρική αγκαλιά.

Οι οικογένειες είναι τόσο διαφορετικές, όσο και τα μέλη που τις απαρτίζουν. Έχοντας διαφορετικές ανάγκες, όνειρα, προσδοκίες. Προσπαθούν να διατηρήσουν την ατομικότητά τους μέσα σε μια κοινή συμβίωση. Το κοινό σημείο; Η ανάγκη για φροντίδα, ασφάλεια, αποδοχή, η αίσθηση του ανήκειν.

Τι συμβαίνει όμως όταν η οικογένεια αποτυγχάνει να καλύψει τις ανάγκες των μελών της; Όταν αποτυγχάνει να εμπεριέξει τα συναισθήματα τους;

Οικογενειακές συγκρούσεις, συχνά επαναλαμβανόμενες, έντονοι καυγάδες, ψυχρότητα και απόσταση μεταξύ των συζύγων, αναποτελεσματικές γονικές πρακτικές που οι ίδιοι οι γονείς έχουν υιοθετήσει από τους δικούς τους γονείς, απρόβλεπτες συμπεριφορές, επιβολή σκληρού ελέγχου ή άσκηση υπερβολικά αυστηρής κριτικής.
Ένας καθημερινός φαύλος κύκλος που δημιουργεί συναισθήματα ενοχής, αμφιθυμίας, ματαίωσης, φόβου. Τα μέλη απομονώνονται, αποσύρονται. Δημιουργείται στρες, ανασφάλεια και απώλεια συναισθηματικού δεσμού μεταξύ τους.

Οι δυσλειτουργίες μέσα στην οικογένεια έχουν σοβαρές και μακροπρόθεσμες συνέπειες, μπορεί να οδηγήσουν στην εμφάνιση σοβαρών συμπτωμάτων. Τα παιδιά ως πιο ευάλωτα εμφανίζουν πιο συχνά συμπτώματα.

Το σύμπτωμα κάποιου μέλους της οικογένειας οδηγεί συχνά την οικογένεια σε θεραπεία. Αυτό το ατομικό σύμπτωμα φαίνεται να λειτουργεί για την οικογένεια ως σταθεροποιητικός παράγοντας. Πως η οικογένεια συνέβαλε στην εμφάνιση και διατήρηση αυτού του συμπτώματος;

Η οικογένεια ως ένα ανοιχτό σύστημα, συνεχώς μεταβαλλόμενο μέσα στις διάφορες φάσεις ζωής, όπως η γέννηση ενός παιδιού, εφηβεία, ενηλικίωση, χωρισμός – διαζύγιο, απώλεια – πένθος, χρειάζεται μια πολύπλευρη θεραπευτική προσέγγιση. Για τον λόγο αυτό λειτουργώ θεραπευτικά εφαρμόζοντας τεχνικές από την συστημική και ψυχαναλυτική θεωρία.

Έτσι, μελετάμε την οικογένεια ως σύστημα σε διαπροσωπικό επίπεδο αλλά λαμβάνοντας υπόψη την ενδοψυχική διάσταση κάθε ανθρώπου. Ο εαυτός διαμορφώνεται μεν από το πλαίσιο του, αλλά δεν ταυτίζεται με αυτό. Το κάθε άτομο προσαρμόζεται στο σύστημα με το δικό του τρόπο διατηρώντας παράλληλα την αυτοτέλειά του.

Η θεραπεία επικεντρώνεται στην ικανότητα της οικογένειας να αφομοιώσει σταδιακά τα άγχη των μελών της, συνεπώς να στηρίξει την πορεία τους προς την αυτονόμηση. Η δυνατότητα αυτή μπορεί να διασφαλίσει ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης, ελεύθερης έκφρασης και αποδοχής εντός του οποίου τα μέλη θα οδηγηθούν στην δόμηση μιας υγιούς ταυτότητας που υπάρχει ανεξάρτητα αλλά και μέσα στα όρια της κάθε οικογένειας.
Στόχος είναι η αντιμετώπιση της κρίσης και η οικογενειακή προσαρμογή, η βελτίωση του τρόπου με τον οποίο η οικογένεια λειτουργεί ως ομάδα, καθώς και η διατήρηση της ψυχικής υγείας όλων των μελών.
Δίνεται έμφαση στις σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, στο πώς το κάθε μέλος σκέφτεται και ερμηνεύει αυτά που συμβαίνουν, ενδυναμώνεται η άμεση επικοινωνία μεταξύ τους και η έκφραση συναισθημάτων.

Στις οικογενειακές συνεδρίες συνήθως (αλλά όχι απαραίτητα) συμμετέχουν όλα τα μέλη της οικογένειας. Η θεραπευτική διαδικασία προσφέρει στην οικογένεια ένα σταθερό υποστηρικτικό πλαίσιο, ένα περιβάλλον αποδοχής. Το θεραπευτικό «κράτημα» εγκαθιδρύεται με την παροχή κατάλληλου θεραπευτικού χώρου, σταθερού χρόνου συνεδρίων (1,5 ώρα/ανά συνεδρία) και σταθερής συχνότητας συνεδριών (συνήθως εβδομαδιαίες).